هاستل های تهران و صحبت از اون رو احتمالا تو خیلی از محافل مختلف سفر و گردشری شنیده باشید. به احتمال زیاد این اصطلاح با سوال های زیادی برای شما همراه بوده:

• هاستل دقیقا چه جوری جایی هست؟
• تفاوت هتل و هاستل چیه؟
• آیا هاستل ها امن هستن؟
• آیا هاستل اصلا قانونی هست و هاستل های تهران مجوز دارن؟
• آیا واقعا هاستل ارزان تر از هتل هست؟
• آیا ایرانی ها رو هم توی هاستل های تهران راه میدن؟

این سوالات و ابهامات درباره یک عنصر گردشگری که در اکثر کشورها رایج هست زمانی بیشتر میشه که کمی در دنیای رسانه ها جستجو کنیم به اطلاعات ضد و نقیضی از هاستل برسیم. یک روز و در یک خبر هاستل های تهران کاملا غیر قانونی معرفی میشن، یک روز هم رسانه دیگه ای ادعا میکنه که هاستل ها کاملا قانونی هستن. در نهایت هاستل های تهران و معدود شهرهای ایران تو ذهن اکثر ما تبدیل به ملغمه ای از اطلاعات متفاوت شده که شاید خیلی راحت تر بشه بهشون نگاه کرد. تو این مقاله سعی کردم یک مقدار این نکات مبهم رو روشن بکنم و در نهایت چندتا از هاستل های تهران رو که بالاترین رتبه رو تو سایت تریپ ادوایزر هستن رو معرفی می کنم. (راستی اگه دوست داشتید بدونید سایت تریپ ادوایزر چطور بهترین هتل ها و خدمات گردشگری رو انتخاب می کنه یه سر به اینجا بزنید)

هاستل چیست؟

خوب اول به سبک یک راهنمای تور کلیشه ای یه مقدار اطلاعات تاریخی به درد نخور بهتون بدم. قدمت هاستل به بیشتر از صد سال پیش برمیگرده. زمانی که یک معلم آلمانی به نام ریچارد شیرمان بخشی از قلعه آلتنا رو تبدیل به محل اقامتی برای جوانان کم درآمد کرد که امکان اقامت در هتل رو نداشتن. از اون سال تا به الان این تیپ از اقامتگاه ها در همه جای دنیا همه گیر شدن و به خوبی تو ادبیات گردشگری همه کشورها که درواقع اکثر کشورها جا پیدا کردن. همین اطلاعات تاریخی نشون میده که هاستل ها از ابتدا چه شخصیت و ویژگی هایی داشتن. ویژگی هایی که همین الان هم اکثر هاستل های دنیا تو اون مشترک هستن.

ویژگی های هاستل

اگر خیلی ساده و طبقه بندی شده بخواهیم نگاه کنیم، هاستل رو با یک سری ویژگی های میشه شناخت. اصلی ترین اونها شامل موارد زیر هستن:

هاستل یه اقامتگاه ارزان

در واقع اصلی ترین ویژگی هاستل ها و مهم ترین دلیلی که یک سری افراد تصمیم میگیرن در هاستل اقامت داشته باشن قیمت پایین اون هست. حتما جلوتر و تو بخش های بعدی مقاله هم صحبت می کنیم که آیا هاستل های تهران هم اقامتگاه های ارزانی هستن یا نه. ولی نکته اصلی این هست که کسانی به هاستل میرن که حاضرن از خیلی از خدمات و امکانات هتل های چند ستاره چشم بپوشونن. هاستل ها هم فقط به اونها خدمات اساسی رو که نیاز دارن ارائه میدن. مثلا تو هیچ هاستلی رایج نیست که استخر روی پشت بام، باشگاه بدن سازی، لابی بزرگ و لوکس وجود داشته باشه. حداقل تعداد خیلی کمی از هاستل ها چنین خدماتی رو ارائه میدن. حتی شاید شما توی هاستل لازم بشه از صابون و شامپوی حمام خودتون استفاده کنید یا هاستل اونها رو با دریافت هزینه جداگانه ای بهتون ارائه میده. پس خیلی واضح و منطقی هست که چنین صرفه جویی کردن هایی برای مدیریت هاستل باعث بشه تا چنین قیمت ارزانی توجیه داشته باشه.

هاستل و اقامت در فضای اشتراکی

با این حال اصلی ترین نکته ای که باعث ارزان شدن اقامت در هاستل هست، فضای اختصاصی هست که در اختیار یک مهمان قرار میگیره. برعکس هتل ها که به هر زوج مهمان یک اتاق اختصاصی داده میشه، در اکثر هاستل ها هر مهمان فقط و فقط صاحب فضای اختصاصی تخت خودش هست. در واقع یک اتاق عادی هست که بیشتر موارد داخلش تعدادی تخت دو طبقه به صورتی قرار گرفته که بیشترین استفاده رو از فضا بکنه و هر مسافر صاحب یک تخت و احتمالا یه کمد کوچک هست. به این اتاق ها به اصطلاع Dorm میگن که مختصر کلمه Dormitory یا همون خوابگاه هست. این شاید اصلی ترین نکته ای باشه که برای هاستل های ایران هم مشکل پیش آورده. به غیر از این هیچ فضای اختصاصی دیگه ای توی هاستل وجود ندارده و این نکته اصلی ترین ویژگی هاستل به حساب میاد. البته این نکته رو هم بگم که بعض از هاستل ها که تعدادشون هم کم نیست اتاق های اختصاصی دو یا 3 نفره هم دارن. ولی اتاق هایی کوچک و با امکانات حداقل.

هاستل فضایی برای تعامل اجتماعی

در واقع هر کسی به غیر از زمانی که خواب هست به نحوی داخل این فضاهای اشتراکی و با فاصله بسیار مناسبی برای تعامل با بقیه مهمان های هاستل هست. ماهیت این فضا باعث میشه که شما خیلی راحت بتونید با مهمونی که تخت بغلی شما هست صحبت و گفتگو بکنید. یا وقتی که دارید توی آشپزخانه هاستل صبحانه می خورید زمان خوبی برای تعامل با کسانی هست که شاید از یک گوشه دیگه دنیا به این شهر اومده باشن. (دقت کنید که تو اکثر هاستل ها خبری از رستوران نیست و فضایی که قرار هست شما در اون صبحانه بخورید بیشتر شبیه به یک آشپزخانه بزرگ هست)

شاید این تعامل اجتماعی رو بشه به عنوان دومین دلیل انتخاب هاستل به حساب آورد (بعد از ارزونی هاستل ها). این ویژگی مخصوصا برای کسانی که به تنهایی سفر می کنن خیلی جذاب هست. علیرغم حفظ حریم شخصی و استقلال توی سفر (نکته ای که توی سفرهای گروهی کمتر دیده میشه) خیلی راحت میشه حتی برای چند دقیقه با یک غریبه نسبتا قابل اعتماد گفتگو کرد و بعد دوباره به ادامه برنامه سفر شخصی پرداخت.

تصویر غیر رسمی از هاستل

با همه مواردی که گفتم اکثر موارد هاستل تو نگاه کسانی که از بیرون یا مثلا از شبکه های اجتماعی هاستل ها رو می بینن یه ساختمان دنج و جمع و جور هست که در و دیوارش به سلیقه صاحب هاستل به نحوی عحیب و متفاوت طراحی شده. یه سری مسافر بکپکر و کوله به دوش تو اکثر عکس های هاستل ها دور هم با چهره های شاد و خندون نشستن. این مسافرها هرچه جوان تر و جذاب تر باشن انگار که این هاستل محیط جالب تری برای مهمان ها داره. اکثر عکس ها هم با دوربین های با لنز واید گرفته شده تا یه جورایی فضا رو بزرگ نشون بدن و تنگ و تاریک بودن هاستل چندان به چشم نیاد.

هاستل های تهران

خیلی ها هاستل های تهران رو یک اتفاق جدید تو فضای گردشگری ایران می دونن. راستش من شخصا با این داستان موافق نیستم. ما از سال ها پیش تو ایران و تهران هاستل داشتیم. منتها اون کاربری ها رو کسی هاستل صدا نمی کرد. تهران پر بود و هست از مهمانپذیر و مسافرخانه هایی تو مرکز شهر (البته جایی که الان با رشد شهر تهران به سمت شمال و غرب جنوب شهر گفته میشه). این مسافرخانه ها هم اکثرشون کنار ایستگاه راه آهن یا ترمینال های ورودی شهر بودن که محلشون کاملا منطقی و معقول هست. پس چرا این همه صحبت میشه که ما توی تهران هاستل نداشتیم و وقتی صحبت از مجوز و متولی قانونی اون میشه همه سازمان های مرتبط و غیرمرتبط اینقدر قضیه رو پیچیده می کنن.

از نظر من به دو دلیل بعضی ها به اشتباه هاستل های تهران رو یه پیدیده جدید می بینن. دلیل اول و اصلی برمیگرده به تفاوت هاستل و Dorm که چند پاراگراف بالاتر توضیح دادم. در واقع ما تو ایران (به غیر از خوابگاه و پانسیون) کاربری به نام Dorm نداشتیم. از اون مهم تر اینکه خوابگاه ها و پانسیون های تهران و بقیه شهرها همیشه کاملا تک جنسیتی بوده و ما هیچ وقت پانسیون مختلط مثل Dorm های مختلط تو همه جای دنیا نداشتیم. البته این هم اتفاق کاملا طبیعی هست. همون طوری که ما تو ایران استخر و باشگاه ورزشی مختلط نداریم، مهمانپذیر و Dorm مختلط هم نداریم. منتها مشکل اصلی قضیه این هست که استخر و باشگاه تک جنسیتی سالهاس که تو ایران وجود داره (41 سال دقیقا) ولی متولیان گردشگری ما نتونستن هنوز هاستل و Dorm جداگانه رو توی تهران و بقیه شهرها به سادگی تعریف بکنن.

دلیل دوم که شاید یک مقدار هم عجیب تر باشه مشکلات عرفی و فرهنگی هست که به مسافرخانه های تهران یا همون هاستل های تهران ضربه زده. من به عنوان یه دهه شصتی اولین تصویری که از مسافرخانه های تهران دیدم تو فیلم های بهروز وثوق یا جمشید هاشم پور بوده. یه ساختمان دو طبقه کر و کثیف که پاتوق آدم بدای داستان بوده. تو واقعیت هم این طوری بوده که اگه قرار بود یه نفر از شهرستان به تهران بیاد، یه شب خوابیدن تو مسافرخونه براش بزرگترین سختی به حساب میومده. خودم هم که کمی بزرگتر شدم و حتی تو کار حرفه ای سال ها به عنوان شهرساز توی شهر تهران کار می کردم به خوبی این تصویر نه ناخوشایند از مسافرخانه های تهران رو تو ذهن مردم می دیدم. این تصویر انقدر محکم تو ذهن مردم شکل گرفته که به سادگی نمیشه به مردم تهران گفت که این مسافرخانه های شلوغ و کثیف همون هاستل های مهربون خارج از کشور هست.

هاستل های تهران متولد شدن

هاستل های تهران و به وجود اومدنشون بر اساس یه قانون اقتصادی و اجتماعی همه گیر تو اکثر شهرهای دنیا به وجود اومدن. زمانی مرکز شهر تهران جایی کثیف و شلوغ بود. پر از کارگاه های ریز و درشت و خانه های خیلی قشنگی که تو بهترین حالت تبدیل به انباری این کارگاه ها و بازار تهران شده بودن. هر کسی هم که می خواست توی تهران سرمایه گذاری بکنه به سمت شمال شهر و تجریش می رفت. بعد از مدتی موج جدیدی از افرادی که اکثرا تعلق خاطر به بافت قدیم تهران داشتن و یه جورایی با فعالیت های هنری هم مرتبط بودن به سمت مرکز شهر اومدن. خانه هایی که هنوز مناسب بودن مرمت شدن و تبدیل به گالری، کافه یا یه سری فعالیت های جدید شدن.

کار به جایی کشید که الان بخش هایی از منطقه 11، 12 و 6 تهران بهترین محل برای راه اندازی این قبیل کسب و کارها شده. فقط کافیه یه سرچ ساده توی گوگل بکنید و ببینید که چقدر کافه و گالری و از همه مهمتر که موضوع بحث ما هست، چقدر هاستل به سبک جدید تو این منطقه راه افتاده. محله ها، کوچه ها و ساختمان هاش به اندازه کافی هویت و داستان دارن که برای چنین کارهایی جذاب باشن. متروی نصف و نیمه تهران هم بهترین دسترسی رو به مرکز شهر داده که همه جور آدم می تونن راحت خودشون رو به این منطقه برسونن. در نهایت مرکز شهر تهران سال 1399 به نسبت جذاب تر از 20 سال پیش خودش شده.

آیا ایرانی ها هم میتونن به هاستل های تهران برن؟

جواب این سوال خیر هست. یا اگر بخوام دقیق تر بگم اقامت ایرانی ها در هاستل های تهران و مخصوصا زمانی که این هاستل ها تازه راه افتاده بودن ممنوع بود. گرچه این کار برای شهروندان ایرانی چندان وجه خوبی نداشت و نیاز مسافرهای بقیه شهرهای ایران رو تامین نمی کرد، ولی مدیریت هاستل ها دلیل نسبتا قانع کننده ای برای خودشون داشتن.
هاستل های تهران ابتدا برای اقامت مسافرهای خارجی که مثل بقیه شهرهای دنیا دنبال اقامت ارزان بودن ساخته شده بود. طبیعتا این مسافرها ترجیح می دادن محدودیت های جحاب و پوششی رو که تو خیابان های تهران داشتن داخل هاستل و محل اقامتشون نداشته باشن. طبیعتا اگه تعدادی مسافر به سبک و سیاق فرهنگ کشور خودشون توی یک فضای اقامتی چند روزی رو سر بکنن نباید مشکلی برای کسی پیش بیاد. حتما مدیریت و متولی گردشگری گردشگری کشور هم در جریان این اتفاق نسبتا غیر رسمی بود ولی وقتی این کار هم از یک طرف باعث تامین نیاز گردشگران خارجی می شد و هم اشتغالزایی و کسب درآمد میشد؛ پس ترجیح می دادن تا موقعی که مشکلی برای کسی پیش نیاد این روند به طور محدود و بی سر و صدا پیش بره.

این بین بزرگترین مشکل زمانی می تونه پیش بیاد که شهروندان ایرانی که به طور پیش فرض علاقه مند به سلفی گرفتن با توریست های اروپایی هستن با اقامت توی یکی از این هاستل ها از طریق اینستاگرام و سایر راه های ممکن این اتفاق رو رسانه ای بکنن. پس بهترین حالت این بود اتفاقی که توی فرهنگ حداقل رسمی مردم ایران چندان جا نیفتاده از سبک اقامت مهمان های خارجی هاستل های تهران جدا باشه تا مشکلی برای هیچ کدوم از اونها پیش نیاد. این داستان حداقل برای موج اولین هاستل های تهران به خوبی صدق می کنه.

وقتی هاستل های تهران همه گیر شدن

باید بگم که موج اول هاستل ها تو بازه زمانی سال های 1392 تا 1396 راه افتادن که به طور موقت تصویر نسبتا خوبی از ایران بین کشورهای غربی به وجود اومد و موجی از گردشگر وارد ایران شدن. این زمان تعداد محدودی هاستل تونستن با بازاریابی قوی خودشون رو معرفی بکنن و از نظر انتفاعی هم درآمد خوبی داشته باشن.

ولی موج دوم هاستل های تهران شرایط متفاوتی داشتن. روزهایی مثل الان که من این مطلب رو می نویسم (اوایل سال 1399) که شرایط سیاسی باعث شده کمتر گردشگری به فکر سفر به ایران باشه. از طرف مقابل جذابیت های راه اندازی هاستل در تهران باعث شد تا در همین زمان تعداد زیادی هاستل راه اندازی بشه. در این زمان فضای گردشگری شهر تهران با عرضه بالای خدمات اقامتی تحت عنوان هاستل روبرو شد، ولی تقاضای آن از طرف گردشگران خارجی به شدت کاهش پیدا کرده بود. در نتیجه مدیران هاستل های تهران با توجه به سرمایه گذاری بالا در راه اندازی این هاستل ها تصمیم گرفتن که مخاطبین جدیدی برای اقامتگاه های خوب پیدا کنن و در نهایت این تغییرات باعث شد که به تدریج حضور گردشگران ایرانی هم بتونن در هاستل های تهران اقامت داشته باشن.

معرفی 5 هاستل برتر تهران در سایت تریپ ادوایزر

قبل از معرفی برترین هاستل های تهران شاید لازم باشه کمی بیشتر با سایت تریپ ادوایزر و سازوکار اون آشنا بشید. اگه وقت کافی دارید این مقاله رو بخونید و اگه چندان حوصله ندارید خیلی مختصر به شما بگم که این سایت بزرگترین مرجع معرفی خدمات گردشگری در سراسر دنیا هست که بخش اصلی محتوای این سایت بر اساس نظرات کاربران تهیه میشه.

1- خانه بوتیک تهرانی

نام این هاستل و عنوان “خانه بوتیک” نشون میده که به احتمال زیاد این هاستل کیفیت هایی شبیه به بوتیک هتل داشته باشه ولی در مقیاسی کوچک تر. (در مقاله بعدی درباره بوتیک هتل بیشتر صحبت می کنم).

خانه تهرانی آپارتمانی 60 ساله در منطقه 6 تهران و متعلق به یک زوج است که در این خانه هم زندگی می کنن و هم پذیرای مهمان هستن. این ویژگی شاید خانه بوتیک تهرانی رو بیشتر شبیه به یک اقامتگاه بومگردی یا حتی خانه مسافر بکنه. چون کمتر هاستلی به این شکل مدیریت میشه. به ویژه وقتی که مطلبی که صاحبان این خانه در معرفی اقامتگاه خود نوشتن رو میخونیم کاملا متوجه میشیم که ویژگی اصلی این هاستل آشنایی مهمان ها با فرهنگ مردم تهران و تجربه کردن سبک زندگی تهرانی ها هست.

این هاستل فقط سه اتاق برای پذیرایی از مهمان ها داره. در واقع این هاستل یک ساختمان مسکونی هست که با کمترین تغییر تبدیل به یک هاستل شده. از نظر مخاطبان سایت تریپ ادوایزر هم همین ویژگی ها باعث جذابیت این هاستل شده. بالکن و حیاط زیبا، پذیرایی و مهمان نوازی صاحبخانه (مدریت هاستل)، فضای گرم و خودمانی داخل خانه و مواردی اینچنین در اکثر ریویوهای صفحه خانه بوتیک تهرانی دیده میشه.

خانه بوتیک تهرانی شاید به هیچ عنوان شبیه به هاستل های کلاسیک و استاندارد نباشه؛ ولی از نظر من آشنایی با اون میتونه تجربه بسیار خوبی برای سایر مدیران هاستل های تهران باشه. این هاستل نمونه خوبی هست از اینکه چطور همزمان با رعایت اصول مهمان نوازی و همینطور اصول مارکتینگ یک اقامتگاه هرچند نامتعارف رو تبدیل به برترین هاستل تریپ ادوایز در تهران کرد.

2- هاستل دنج ایران Iran Cozy Hostel

این هاستل چهار اتاقه در حوالی بزرگراه مدرس قرار گرفته. مانند اکثر هاستل های تهران یک ساختمان مسکونی قدیمی مربوط به دوران پهلوی دوم که با اندکی تغییرات به یک هاستل تغییر کاربری پیدا کرده. مدیریت این هاستل هم توسط یک مادر و فرزند و به صورت خانوادگی انجام میشه. تا اینجای کار به نظر میرسه این یک رویه و قانون نانوشته برای هاستل های تهران هست که اعضای یک خانواده خانه مسکونی و محل سکونت خودشون رو به هاستل تبدیل بکنند.

هرکدام از اتاق های این هاستل ظرفیت یک تا چهار نفر رو دارن که از این نظر خیلی متنوع هست و میتونه هر تقاضایی رو پاسخ بده. کماکان از تخت های دو طبقه تو این هاستل خبری نیست و به نظر میاد برای طراحی فضاهای داخلی این هاستل به الگوی معماری مسکونی ایرانی بیشتر از عرف های بین المللی هاستل ها تاکید شده. این نکته در بقیه بخش های خانه هم به خوبی دیده میشه. از رنگ دیوار گرفته تا موکت کف اتاق ها میتونی برای هر ایرانی یادآور خانه های نه چندان قدیمی تهران باشه و برای گردشگران خارجی هم هیجان زندگی در یک محیط خانوادگی ایرانی رو به همراه داشته باشه.

جذاب ترین قسمت هاستل دنج تهران یا همون Iran Cozy Hostel حیاط این خونه هست. وقتی فضاهای داخلی این هاستل برای اتاق های خصوصی در نظر گرفته شده؛ بهترین جا برای کمی استراحت و معاشرت کردن با صاحبخانه و بقیه مهمان ها میتونه حیاط دنج این هاستل باشه. جایی که اکثر کسانی که تو این هاستل اقامت داشتن تو نظرات خودشون تو صفحه تریپ ادوایزر این هاستل بهش اشاره کردن.

3- هاستل سلام تهران Hi Tehran Hostel

هاستل سلام تهران شاید یکی از موفق ترین و حتی استاندارد ترین هاستل های تهران به حساب بیاد. بعد از راه اندازی اولین شعبه این هاستل در خیابان بهار تهران، یکی از مسکونی ترین محله های مرکز شهر تهران، هاستل سلام تهران شماره 2 هم حوالی پل کالج راه اندازی شده. این دو هاستل با اینکه اکانت های جداگانه ای در سایت تریپ ادوایزر دارند ولی به دلیل ویژگیهای تقریبا یکسان ترجیح دادم تا یکجا درباره اونها صحبت بکنم.

این هاستل اولین هاستلی هست که به استانداردهای رایج هاستل های دنیا شباهت داره. برخلاف دو هاستل قبلی و علیرغم کاربری مسکونی این ساختمان در زمان احداث، فضای داخلی اون چندان شبیه به یک خانه نیست. اتاق های Dorm و تخت های دو طبقه که تصویر اصلی رو در ذهن هر جهانگردی ایجاد میکنه هم اینجا وجود داره. داخل فضاهای اتاق هم چندان خبری از وسایل کاربردی خانه مسکونی و تزئینات یک خانه مسکونی نیست. برخلاف خانواده هایی که مدیر و مالک هاستل های قبلی بودن، در هاستل سلام تهران یک تیم 9 نفره مسئولیت هدایت این فضای اقامتی رو بر عهده داره که تاحدودی تصویر حرفه ای تری رو در ذهن مهمان ها ایجاد میکنه.

سلام تهران در دو شعبه در مجموع 14 اتاق داره که چهار اتاق دورم، دو اتاق سینگل و بقیه به صورت خصوصی هستند. با اینکه ترجیح میدم به طور مشخص هزینه هاستل های تهران رو با هم مقایسه نکنم، ولی سلام تهران در اتاق های Dorm با شروع قیمت 5 یورو برای هر شب اقامت، هزینه ای تقریبا هم اندازه با سایر شهرهای هم سطح دنیا دریافت میکنه. از این نظر میشه هاستل های سلام تهران رو یک اقامتگاه ارزان و اقتصادی دونست.

4- هاستل میراث تهران Tehran Heritage Hostel

مهمانپذیر حریتیج ، حراتیج، حراتیژ که همگی معادل های فارسی نام این هاستل هستند که در وب سایت و فضاهای داخلی این هاستل استفاده شده. این هاستل در فاصله چند قدمی میدان بهارستان و در خیابان کمال الملک قرار گرفته که این موقعیت عالی در اکثر نظرات کاربران سایت تریپ ادوایزر اصلی ترین مزیت این هاستل اشاره شده. بر اساس اطلاعات وب سایت رسمی هاستل میراث تهران ، این هاستل توسط چند جهانگرد باتجربه که تجربه سفر به بیش از 100 کشور رو داشتن راه اندازی شده. شاید همین نکته هم باعث شده باشه که این هاستل از برخی جهات بیشتر شبیه به هاستل های رایج در سراسر دنیا باشه.

حیاط Theran Heritage Hostelساختمان 3 طبقه این هاستل با ساختمان های نوساز بلندمرتبه و نه چندان زیبایی محاصره شده که باعث شده فضای داخلی حیاط اون دنج تر و محصورتر به نظر بیاد. گویا این ساختمان هم مانند اکثر هاستل های تهران در ابتدا برای کاربری مسکونی طراحی شده بود ولی با تغییراتی که امروز داخل اون ایجاد شده کمتر شباهتی به یک خانه ایرانی داره. رنگ نارنجی استفاده شده تو طراحی نسبتا مدرن فضای داخلی هاستل کاملا نشون دهنده این هست که تمایل چندانی برای ایجاد حال و هوای ایرانی داخل هاستل وجود نداشته.

اتاق های هاستل تقریبا تنوع بالایی دارن. مثل بقیه هاستل های تهران اتاق های Dorm و اختصاصی اصلی ترین اتاق های این هاستل هستن که فرم و طراحی داخلی نسبتا یکسانی دارن. ولی دو نوع اتاق دیگه تو این هاستل وجود داره که اون رو جذاب تر کرده. زیرزمین قدیمی ساختمان برعکس بقیه بخش های اون با کمترین تغییر مرمت شده و با دیوارهای آجری و سقف های طاق ضربی یک فضای کاملا متفاوتی رو ایجاد کرده.

آخرین اتاق های این هاستل هم اتاق های یورت هستن که از اسمشون کاملا مشخص هست از آلاچیق های ترکمن ایده گرفته شده. چادرهای استوانه ای که داخل فضای باز حیاط ساختمان پابرجا شده میتونه تجربه جالبی برای یک شب اقامت باشه. گرچه برای کسی که علاقه مند به فرهنگ ترکمن باشه چیزی بیشتر از یک چادر استوانه ای و تزئینات مختصر ترکمن نمیتونه داشته باشه.

5- هاستل کوژین یا See You In Iran

هاستل کوژین بخشی از پروژه بزرگتری به نام See You In Iran است که چند سال پیش در فیس بوک و همزمان با به ثمر رسیدن توافق هسته ای و کنجکاو شدن مردم دنیا به کشور ایران به عنوان یک مقصد جدید گردشگری انجام گرفت. این پروژه با راه اندازی صفحه ای در فیس بوک به دنبال ایجاد تصویری واقعی و خلاف رسانه های دنیا از ایران بود. با استقبال از چنین فعالیتی تیم پروژه See You In Iran تصمیم گرفتند بخشیی از خدمات اقامتی موج گردشگرانی که شیفته ایران شده بودند رو تامین بکنن و در نهایت هاستل کوژین در حوالی خیابان خردمند راه اندازی شد.

تابلوی ورودی این هاستل عبارت فارسی عنوان مهمانپذیر کوژین رو به عنوان کاربری اصلی این ساختمان معرفی میکنه. شاید تنها جایی که کوژین به عنوان یک مهمانپذیر معرفی شده. انتخاب و تصمیمی بسیار هوشمندانه که شاید با همین عنوان و تابلو نیمی از مسائل و مشکلاتی که هاستل های تهران داشتن و در ابتدای مقاله اشاره کردم حل کرده باشه. اینجا کوژین از نظر قانونی در کنار صدها مهمانپذیر شهر تهران طبقه بندی میشه و از نظر فعالیتی  با روش هایی کاملا متفاوت و خلاقانه مدیریت میشه.

هاستل کوژین در دو ساختمان در مجموع 13 اتاق شامل 2 اتاق Dorm و 11 اتاق اختصاصی هست. همه این سیزده اتاق از سرویس های بهداشتی اشتراکی استفاده می کنن. برای اقامت در این هاستل باید مبلغی از کمینه 7 یورو برای یک تخت در Dorm تا حدود 30 یورو برای یک اتاق اختصاصی پرداخت کرد. البته کماکان اقامت در هاستل کوژین فقط برای دارنگان گذرنامه های غیر ایرانی ممکن هست و شهروندان ایرانی فقط امکان استفاده از کافه هاستل رو دارن.

هاستل کوژین هم مثل سایر هاستل های تهران سعی کرده تا از حیاط ساختمان به عنوان فضای عمومی و پاتوق استفاده بکنه. در این بین آب انبار قدیمی ساختمان با روشی نسبتا خلاقانه و با استفاده از فرم کپرهای جنوب غرب ایران تبدیل به محلی برای برگزاری رویدادهای این کافه هاستل شده. گرچه این کپر چندان تناسبی با معماری و سایر عناصر هاستل کوژین نداره، ولی مطمئنا برای گردشگرانی که در سفرشون به ایران فرصت بازدید از مناطق دوردست ایران رو ندارن میتونه جذاب باشه.

در پایان باید یادآوری بکنم که انتخاب این 5 هاستل فقط و فقط بر اساس رتبه بندی کاربران وب سایت تریپ ادوایزر انجام شده. شاید بعضی از آنها از نظر شما چندان شباهتی به هاستل نداشته باشن که من هم شخصا با این نکته موافق هستم. ولی همین مطلب میتونه بیانگر نکات جالبی درباره هاستل های تهران باشه. از جمله اینکه با توجه به تعریف نشدن استاندارد مشخص برای اصطلاح هاستل در ایران، هر روز میشه با اقامتگاه هایی متفاوت روبرو شد که تحت عنوان هاستل فعالیت خودشون رو شروع می کنن. یا مثل هر پدیده دیگری راه اندازی هاستل در ایران به جای تغییر و توسعه در صنعت گردشگری، در حد یک روند مقطعی و هیجانی باقی بمونه.

امیدوارم این مقاله تونسته باشه کمی شما رو با شرایط و حال و هوای هاستل های تهران آشنا بکنه. شما هم اگر تجربه ای از اقامت در هاستل در گوشه کنار دنیا دارید خوشحال میشم در پایین همین مقاله با من و بقیه دوستان به اشتراک بگذارید.

با سپاس

منصور عبدلی

پروژه در ایران

بهار 1399

 

 

 

 

علیرغم یدک کشیدن اسم هاستل ولی چندان به استانداردهای هاستل های تهران پایبند نیستند